तिम्रो उदाङ्गिएको चोलीबाटचिहाइरहेका सुन्दरताका ताजहरूमात्र आधुनिक नग्नताकोपराकाष्ठालाई चुमिरहेछबहुलठ्ठीपनमा पट्टा खेल्दैरहेकोतिम्रो त्यो गुलावी उन्मत्त बैँसजल्लादहरूको नजरलाई
कृष्णप्रसाद पाठक तिम्ले आज ममाथि हद गर्यौमेरो कोमल अङ्गमा कठोर प्रहार गरेरअनि छ्यत्विक्षत पार्यौर फेरि
कविता: टेलिभिजनको पर्दामा तिमी हाँसी रहेका थियौम तिम्रो मरेको मुटु हेरेर रोइ रहेको थिएँ हरेक
जिजीविषा गाेठभित्र मडारिएकाे छ कैदी भई, साेधिरहन्छ अाशा बाेकेर काेपिला हरेक पटककाे रगताम्य पीडामा समय
सेबिता अधिकारी अनुजा कविता: पोहोर सालको जाडोमाबीस वटा जति कम्बलबीस वटा जति स्कूले केटाकेटीका स्वेटरर,
भारती न्यौपाने – आमा! किन खोस्छन् मानिसहरू मेरो शरीरमा बगिरहने रातो रगत? रातो घाँघरमा सजाएर
शोभा काफ्ले खतिवडा – किन रोज्छन् सोचौं हाम्रा युवाले अमेरिका यूरोप र अन्य राष्ट्र सधैँ
अतीत अधिकारी – मैले झोलाभरि संघर्ष बोकेको छु यसर्थ मेरो झोला अलि अजीव देखिन्छ जब
कृष्णप्रसाद पाठक तिमीमा यत्रो हिम्मत कसरी आयो? हामी कसैको जरुरत नपर्ने घरका सारा परिवारसँगै थियौँ
निरबहादुर कार्की (नेत्र) भोजन श्रद्धाप्रति समर्पित भए, प्रसाद सरह बन्दछ। भोक श्रद्धा महालिन हुन गए,
